Moją opowieść zacznę od tego, że ta kość nie miała prawa się złamać. Nie było żadnego przeciążenia, żadnego bólu. Jakiekolwiek kontuzje większe czy mniejsze, czyli ból kolana, problem z czworogłowym, ból golenia, pasmo biodrowo-piszczelowe dotyczyło drugiej nogi, czyli lewej. Prawa noga, czyli ta, która doznała kiedyś (i teraz) złamania zmęczeniowego kości strzałkowej hulała bez problemu i bez jakichkolwiek bóli. Bardzo na siebie uważałam. Gdy łapała mnie jakaś kontuzja od razu przestawałam biegać, skupiałam się na ćwiczeniach, rolowaniu, rozciąganiu. Wsłuchiwałam się we własny organizm. Pewnie dlatego te dwa lata były takie marne pod względem biegowym.
Na początku stycznia zaczęłam przygotowywać się do maratonu, który planowałam przebiec w Krakowie 30 kwietnia. Biegałam więcej, częściej ale uważnie i rozsądnie.
Złamanie nastąpiło 6 marca w poniedziałek po wykonaniu 2 minut ćwiczenia o nazwie "plank". Tak, tak, nogę złamała mi zwykła deska, którą z koleżankami z pracy robiłyśmy od kilku tygodni raz dziennie zwiększając długość ćwiczenia.
Ale wcześniej ...
W piątek 3 marca przeszłam po lesie z moją psą 6 km.
W sobotę 4 marca pojechaliśmy z grupą znajomych do Puszczy Niepołomickiej gdzie po miękkim podłożu (bo leśnych ścieżkach, duktach i drogach żwirowych) przebiegliśmy 20 km.
W niedzielę 5 marca pojechaliśmy z rodzinką w Tatry gdzie przeszliśmy do Morskiego Oka i Schroniska w Starej Roztoce około 20 km.
I w poniedziałek kość strzałkowa się złamała.
Muszę dodać, że przez te dni nie było żadnego bólu, żadnego sygnału, że coś się tam może dziać. Owszem, czułam ogólne zmęczenie nóg, ale nic mnie nie bolało.
Gdy wstałam z podłogi po zrobieniu planka poczułam ból z zewnętrznej strony nogi, nad kostką. Od razu sobie przypomniałam, że znam ten ból. Tak samo bolało gdy 2.5 roku temu doszło do złamania. Było to takie pieczenie i lekkie swędzenie, tam gdzieś w środku nogi. Nie był to ból mięśniowy. To tak jakby polewać spirytusem otwartą ranę. Od razu zaczęłam odciążać nogę. Zrobiłam też serię zabiegów fizykoterapeutycznych (laser, krioterapia, elektroterapia). Staram się chodzić o kuli, ale jednak delikatnie naciskam na tą nogę przy stawaniu. Nie dam rady całkiem jej odciążyć, bo muszę jakoś funkcjonować. Badania wykazały "złamanie zmęczeniowe". Dwóch niezależnych lekarzy, u których byłam zaleciło mi jazdę na rowerze i pływanie. Z pływaniem u mnie słabo, niby utrzymam się na wodzie, żabką popływam ale nie przepadam za wodą, dlatego postawiłam na rower i staram się dużo jeździć. Ponoć wtedy jest lepsze krążenie i to ma pomagać przy naprawie tej nogi.
Jest mi ciężko. Wszystkie moje plany i marzenia biegowe w jednej chwili zostały pogrzebane. Psychicznie bardzo to przeżyłam. Teraz już jest lepiej, bo jakoś oswoiłam się z tą sytuacją i pogodziłam, chociaż nie ukrywam, że czasami mam gorsze dni. Fizycznie też nie jest różowo, bo niestety ta noga prawie cały czas mnie boli i po takim całym dniu bólu mam już wszystkiego dosyć. Ostatnio zdarza się więcej chwil bez bólu, szczególnie gdy jeżdżę na rowerze, wtedy nie boli wcale. Kość się zrasta, ale niestety bardzo powoli, więc o standardowych 6 tygodniach zrostu kości nie ma tu mowy. Lekarz nie potrafi powiedzieć ile to potrwa. Na razie idzie to bardzo mozolnie i ortopeda przepowiadał coś ostatnio o 12 tygodniach, ale też głowy sobie obciąć nie da, że po tym czasie będę mogła już biegać. Na razie wprowadziłam do jadłospisu dużo wapnia, białka. Objadam się też witaminą D3+K i czekam. Kiedyś się zrośnie, musi. Tylko co dalej. Nie wiem, nie mam siły na razie o tym myśleć, to dla mnie za dużo. Jedno wiem. Ona nie miała prawa się złamać i wcześniej czy później będę musiała znaleźć przyczynę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz