i znowu to samo

Już byłam w ogródku, już witałam się z gąską ...  i co mnie podkusiło, żeby pójść na ten basen, ech.
Od kilku dni noga nie bolała wcale. Pisałam już, że mnie nosi. Głupia nie jestem (biegać jeszcze nie będę) ... no dobra, głupia jestem, jak teraz na to patrzę. Ale wtedy mi się wydawało, że taki basen to jest właśnie to. Rozruszam się, woda wymasuje moją nogę, dobrze zrobi na mój kręgosłup, odstresuje mnie trochę. Pływałam więc sobie, taka zadowolona, że w końcu mam trochę ruchu. Już pod koniec czułam, że coś jest nie tak, bo noga dziwnie pulsowała i mrowiła, ale zwaliłam to na opór dosyć chłodnej wody.
Jak tylko wróciłam do domu to się zaczęła powtórka z rozrywki. Ból powrócił. Nie taki wielki jak ostatnio, ale jednak bolało, a to oznaczało, że coś nadal jest nie tak.
Otarłam się prawie o depresję, bo ja miałam już stworzony plan udziału w zawodach biegowych na prawie cały 2015 rok.No przyznaję, przybiło mnie to i to porządnie. Czułam się taka bezsilna, bo przecież zrobiłam wszystko co mogłam. Dbałam, uważałam i nic tak naprawdę to nie dało. Wystarczyła godzinka pływania i znowu jestem na początku tej drogi przez mękę, jak gra planszowa, gdzie jeden pechowy rzut kostką i wracasz na start.
Ale ja, jak to ja, wysmutałam się, wywarczałam na każdego, kto się nawinął (biedna moja rodzinka), wyzrzędziłam, wymarudziłam, upłakałam w poduszkę (ale tak by nikt nie widział, bo wiadomo, łzy są oznaką słabości) i pozbierałam do kupy.
Czyli chodzę znowu codziennie na rehabilitację: laser, elektroterapia. Oszczędzam nogę, która już prawie nie boli, ale nie daję się zwieść i nie zaprzestaję jej rehabilitować. Przecież w końcu musi się to wyleczyć. Jeszcze będę biegać, zobaczycie.