PASJA PASJĘ POGANIA: jesienne tatrowanie

Stanąć na szczycie świata i poczuć wolność.
To jest to czego mi brakowało.
Już tak dawno nie byłam w Tatrach (tych Wysokich), że zapomniałam jakie to wspaniałe uczucie.
Z pełną świadomością mogę powiedzieć, że kocham góry i jestem naprawdę szczęściarą, że mam je tak blisko. Zaledwie sto kilometrów dzieli mnie od Tatr.
Niby tak niedaleko, a jakoś nie mogłam się zorganizować aby tam pojechać. W tygodniu pracuję, więc zostają tylko weekendy. I albo ja nie mogłam, albo koleżanka, która ze mną łazi po tych górach nie mogła, albo jak już miałyśmy obie czas na całodniowy wypad to znowu pogoda płatała figle i tak się to ciągnęło.
W ostatnią niedzielę udało nam się w końcu wybrać. Do końca się wahałyśmy czy wybrać Tatry Słowackie czy Polskie. Chciałyśmy zdobyć Szpiglasowy Wierch (2172m n.p.m.), ale nie wiedziałyśmy jaka jest sytuacja na szlakach tzn. czy nie są zlodowaciałe i śliskie w wyższych partiach. Stwierdziłyśmy, próbujemy, najwyżej zawrócimy lub przejdziemy innym szlakiem, a mianowicie od 5-ciu Stawów Polskich przez Świstakówkę w rejon Morskiego Oka.
Poszliśmy w czwórkę. Już w dolinie Roztoki musieliśmy się rozdzielić, bo inna koleżanka trochę przeliczyła się z formą i nie miała siły na wysokogórską wycieczkę. Rozdzieliliśmy się więc na dwa zespoły dwuosobowe i po dojściu do Doliny 5-ciu Stawów Polskich oni przeszli przez Świstakówkę do Morskiego Oka, a my wspięłyśmy się po łańcuchach (uwielbiam łańcuchy) na Szpiglasową Przełęcz, i zahaczając o Szpiglasowy Wierch również zeszłyśmy do tego najbardziej zaludnionego miejsca w całych Tatrach jakim jest schronisko przy Morskim Oku.
Pogoda cudowna, góry piękne. Pomimo utyrania się fizycznie, aby zdobyć szczyt odpoczęłam psychicznie i nacieszyłam oczy cudownymi widokami.